Wieś może się poszczycić imponującym rodowodem. Istniała już w I połowie XIV wieku, o czym świadczy dokument z 1337 roku wydany przez Kazimierza Wielkiego, potwierdzający przywileje właściciela Żukowic, otrzymane przez niego od książąt krakowskich Leszka i Władysława. W 1354 roku król Kazimierz nadał 40 łanów lasu książęcego nad rzeką Czarną, Mikołajowi, Pawłowi i Klemensowi, synom Witka, na założenie wsi na prawie magdeburskim.
Bracia, na mocy przywileju krolewskiego, otrzymali solectwo w tej wsi, z trzema łanami ziemi, prawem wykopania sadzawki, założenia jatek: rzeĄniczej i szewskiej, sprzedaży chleba, soli, ryb, zajęcia łąkinad rzeką Breń. Kmiecie mogli korzystać z 20 lat wolnizny. Raz w roku odbywać się miały we wsi sądy, przy udziale wysłannika krolewskiego. Sołtysów zobowiązano do służby wojskowej „w pancerzu, z włócznią”. NajwyraĄniej ta lokacja nie powiodła się w pełni, gdyż w 1368 roku Kazimierz Wielki obdarzył stanowiskiem sołtysa niejakiego Bratumiła kmiecia, zmienił tez warunki lokowania wsi min. czynsz, który płacić mieli kmiecie po owych 20 latach wolnizny, zamieniono na miód, z czego wnosić można, że na tym terenie rozwijało się bartnictwo.
Rejestr poborowy powiatu pilźnieńskiego z 1536 roku podaje, że w Żukowicach mieszkało 16 kmieci płacących czynsz w postaci miodu i skór.
W 1581 roku Żukowice wraz z Luszowicami należały do księcia Ostrogskiego i liczyły 15 kmieci, 7 zagrodników, 2 komorników, 3 biednych i jednego rzemieślnika parającego się wyprawianiem skór.