Śmigno położone jest na północ od Tarnowa 2 km od trasy ( drogi krajowej) do Kielc. Wchodzi ono w skład gminy Lisia Góra w powiecie tarnowskim. Od północy wieś graniczy z Kobierzynem, od wschodu z Lisią Górą, od południa z Pawęzowem, a od zachodu z Łukową. Wieś leży w kotlinie polodowcowej, która schodzi z Płaskowyżu Tarnowskiego w kierunku dolnego biegu rzeki Dunajec. Płaskowyż Tarnowski utrzymuje się na wysokości 250 – 260 m n.p.m., a różnice wysokości wahają się od 20 do 40 m. Jest to obszar silnie rozczłonkowany o powierzchni pagórkowatej obniżającej się w kierunku północnym. Śmigno położone jest w przeważającej większości na wysokości 240 – 250 m n.p.m., a w części zachodniej, w okolicach Marszówki obniża się do poziomu 200 m n.p.m. Wieś od strony południowej i północnej zamykają wzniesienia o układzie ciągłym. Przez środek wsi wzdłuż osi wschód-zachód ciągnie się żleb opadowy, którego dno stanowi potoczek Bełczek.

Pod względem klimatycznym wieś należy do dzielnic podgórskich nizin i kotlin. Charakterystyczne dla tego obszaru jest częstsze zaleganie masy powietrza polarnomorskiego niż arktycznego. Powietrze polarnomorskie powoduje w chłodnej porze ocieplenie i odwilże, wzrost zachmurzenia i opady atmosferyczne. W okresie lata są one przyczyną spadku temperatur i wzrostu zachmurzenia.

Okolice Tarnowa stanowią tzw. „wyspę ciepła”. Podstawą takiego określenia są wysokie średnie temperatury w porównaniu z sąsiednimi terenami. Średnia temperatura lipca wynosi 19,1º C, zaś średnia stycznia –1,8º C, zaś średnia roczna osiąga tu największą wartość + 8,8º C. Na tym terenie pierwsze przymrozki pojawiają się między 5 a 10 października, a ostatnie na wiosnę występują między 25 kwietnia a 15 maja. Dni mroźne z temperaturą maksymalną poniżej – 10º C pojawiają się od listopada do marca z nasileniem częstości w styczniu. Znaczne zachmurzenie występuje w miesiącach zimowych, najmniejsze w lecie i w jesieni. Burze występują w ciepłej porze roku od kwietnia do września. Są to jednak burze jednodniowe. Pokrywa śnieżna ustala się przeciętnie w drugiej połowie listopada i zanika pod koniec marca. Jej maksymalna grubość występuje w lutym, najmniejsza w listopadzie. Na obszarze tym występują wiatry zachodnie i północno-zachodnie. Jednakże w poszczególnych miesiącach kierunki wiatrów ulegają zmianie. W miesiącach jesienno-zimowych widoczny jest wzrost wiatrów o kierunku południowym, zaś w pozostałych miesiącach roku występuje przewaga północno-zachodnich i zachodnich.
Warunki klimatyczne panujące w tym regionie są dobre dla rozwoju rolnictwa. Na terenie Śmigna można wyróżnić dwie grupy gleb. „Od strony północnej znajdują się gleby o zwykłej strukturze określane jako rędzinowe z domieszką iłów, gliny o podłożu łupka, w III i IV klasie bonitacji i o dużej zawartości próchnicy. Są to gleby trudne do uprawy, ale żyzne. Strona południowa wsi – to gleby tzw. lekkie, średnio zwykłe, przewiewne, przepuszczalne o małej zawartości czarnej próchnicy, zaś o dużej zawartości piasków o podłożu żwirowo-skalnym, klasy IV i V, niezbyt żyzne, ale dobre do uprawy.
Pierwotnie na terenach Płaskowyżu Tarnowskiego znajdowała się wspaniała Puszcza, która uległa zniszczeniu działalnością człowieka. Pozostałością po niej na tym terenie są lasy mieszane. Na terenie sołectwa, którego powierzchnia wynosi 554 ha brak jednak skupisk leśnych. Masowo na tym terenie występuje akacja (Robinia pseudacacia). Jedną czwartą powierzchni wsi zajmują grunty na drogi i nieużytki.